Gisteren werd in Staphorst een wedstrijd in de World on Wheels-competitie gereden. Ik voelde me nog niet schitterend, maar besloot om toch te rijden.
Ik stond met lichte hoofdpijn aan de start en voelde me dus niet echt in supervorm. Ik kon het tempo in het peleton wel goed volgen, ook al ging de snelheid soms vlotjes boven de 45 km/u. Als ik probeerde om me wat voorin te mengen door een kopgroepje te proberen forceren merkte ik echter dat ik me niet echt moe kon maken. De echte vorm was er dus niet echt bij. Ik kon nog even voor een premie sprinten waar ik het net niet haalde tegen Atkins. In de finale werd er door sommige rijders echt heel gevaarlijk gereden, en omdat ik merkte dat een podiumplaats er toch niet in zat heb ik me niet gemengd in de kamikazeacties in de laatste rondes om uiteindelijk dertigste te eindigen ergens in het peloton. Een wedstrijd om vlug te vergeten dus.