De kwaaltjes van het weekend Zandvoorde waren nog niet voorbij, maar wel beter. Op vrijdag fietsten we een rondje op het parcours en ging ik nog even rustig skeeleren om de wielkeuze te bepalen, en daarbij voelde ik me niet slecht.
Op zaterdag was het goed weer, met wel weer een strakke wind. Ik had er echter wel zin in, en had een goed gevoel in de opwarming. Ik was ook vrij ontspannen en had echt zin om mijn rol in de ploeg (meegaan met de eerste kopgroep) uit te voeren. Toen Arjan Smit direct na de officiële start aanviel aarzelde ik ook niet en ik reed er op m'n eentje naartoe. Later kwamen nog een vijftal rijders aansluiten, met onder andere trainingsmaat Frank en hardrijders Durk Fabriek en Jouke Hoogeveen.
Ik kon goed meewerken in de kopgroep en we reden anderhalve minuut voorsprong bijeen. Na een twintigtal kilometer moest ik na een kopbeurt echter alweer passen. Ik was niet moe, mijn benen deden geen pijn, ik was niet in ademnood, en toch kon ik het tempo niet volgen. Ik moest het peloton laten rijden terwijl mijn hartslag nauwelijks 160 was. Nadien moest ik ook het peloton laten rijden waardoor Hallum voor mij na 1 ronde reeds voorbij was.
Een duidelijk signaal dat er iets aan de hand is, maar enorm frustrerend om vanuit deze positie zo weg te vallen.
Ik ga het seizoen nog volmaken, maar de voorbereiding op 2012 zal op een heel andere manier gebeuren dan vorige winters (minder schaatsen, en eerst veel meer rust dan gewoonlijk)
Gelukkig was ploegmaat Christijn Groeneveld zo sterk dat hij de laatste ronde van 30km de hele tegenstand op een hoopje reed, en op magistrale wijze de zwaarste skeelerwedstrijd ter wereld won. Ongelofelijk. Dat belooft voor de komende winter.
Hier een verslagje in het Fries (met ik even op kop in de kopgroep)
En hieronder in verstaanbaar Nederlands: